W roku 1213 biskup krakowski Wincenty Kadłubek wydał dokument, na mocy którego jedna z prebend kościoła w Kijach wcielona została do katedry kieleckiej. W tekście tego dokumentu obok Podłęża, Samostrzałowa i Gołuchowa pojawia się również Rębów. Jest to więc bardzo stara miejscowość o średniowiecznym rodowodzie. Według rejestru poborowego z 1540 r. część wsi należała do Jana Borzychowskiego, na Nidzie pracował młyn wodny, całość majątku otaksowano na 100 grzywien. Rejestr z roku 1573 wymienia jako właściciela niejakiego Jarłę. W następnym stuleciu wieś miała już nowych właścicieli, rodzinę Krasuskich.
Jeden z nich, Hieronim, sporządził w 1640 r. testament z dyspozycją nakazującą, by po wieczne czasy dziedzice dawali prebendarzowi w Kijach 100 złotych na 100 mszy. Dobrodziejką okazała się także pochodząca z Rębowa Tomaszowa Młynarka, która w 1748 r. bogato przyozdobiła obraz NMPanny w kaplicy wspomnianych Krasuskich kościoła kijskiego. Spis kościelny z 1787 r. odnotował we wsi 244 mieszkańców, z których 7 było Żydami. Natomiast w 1827 r. osób tych było 244, a zamieszkiwały one w 29 domach. Poprawiło się w r. 1846, kiedy miejscowa populacja osiągnęła liczbę 287 mieszkańców. Wieś z folwarkiem należała wówczas do dóbr kliszowskich hrabiów Lanckorońskich. Kilka lat po powstaniu styczniowym zaczęła w Rębowie funkcjonować szkoła elementarna, instytucja w ówczesnej gminie Kliszów niezmiernie rzadka. Naukę zainaugurowano w roku szkolnym 1868/69, pierwszym nauczycielem został Edward Dziekański. Szkoła posiadała własny dom i fundusze: 75 rubli rządowych oraz 109 ze składki rębowian. Poszło wtedy do szkoły 67 dzieci chłopskich. Miał też Rębów własną kaplicę, będącą ważnym obiektem pomocniczym w duszpasterstwie parafialnym. Potrzeba jej zbudowania wyniknęła z faktu, że mieszkańcy wsi mieli kawał drogi do kościoła parafialnego, aż 5 km. Okolice tutejsze upodobał sobie ks. Władysław Siarkowski, którego zdaniem były one wielce interesujące pod względem archeologicznym. W sezonach 1879?1885 kopał na miejscowej Łysej Górze, a wyniki badań opublikował w pismach archeologicznych. W roku 1921 stało we wsi 76 budynków, liczba ludności wynosiła 383; siedmiu Żydów rębowskich uważało się za Polaków. W roku 1939 liczba mieszkańców wzrosła do 450, a zaraz po wojnie nawet do 477. Potem populacja zaczęła się zmniejszać, by osiągnąć stan 200 osób w roku 2004. Wieś jest siedzibą koła gospodyń i OSP. Nazwa wsi pochodzi od nazwy osobowej Ręb. Dodać należy, iż kiedyś używana była forma Rembów.
Galeria zdjęć
Udostępnij na Facebooku