Kokot

Najdawniejsze wiadomości o Kokocie są skąpe. Istniał już w 1 połowie XVI w., a w roku 1579 tutejsi kmiecie uprawiali dwa łany. Z roku 1664 pochodzi informacja o miejscowym piwowarze, który nie żył z żoną, za co upomniany został przez kijskiego proboszcza. W roku 1787 wieś należała do Zygmunta Oraczewskiego i zamieszkiwało ją 117 osób. Natomiast dane z 1827 r. podają liczbę 35 domów i 140 mieszkańców. Tutejszy folwark obejmował 240 mórg gruntów ornych, ogrodów, łąk i nieużytków. Stały na nim budynki murowane i drewniane. Majątek stanowił własność Lanckorońskich, którzy sprzedali go w 1878 r. Spis powszechny 1921  r. odnotował w  Kokocie 51 budynków mieszkalnych, 262 katolików i 14 żydów (wszyscy uważali się za Polaków). Tuż przed wojną liczba mieszkańców wsi wzrosła do 336, a po wojnie nawet do 339. Później jednak zaczęła spadać, do 220 osób w 2004 r. Nazwa wioski wywodzi się od wyrazu kokot, tzn. kogut (także cietrzew, bażant, jarząbek, kokotek-kogucik) lub takiej wła-śnie staropolskiej nazwy osobowej. Istniał w średniowieczu herb rycerski Kokot, występujący w źródle z 1446 r. Nie zachowa-ła się żadna jego podobizna, ale z opisów XVI. wiecznych wiemy, że wyobrażał białego kura (kokota).

Galeria